Rozdział 8. Wielkie plany.

  -Nie wrócę tam. On doprowadza mnie do szału... Ja po prostu tak nie mogę.

  -Zrozum, kotku, tak już w życiu bywa, ale jedno ci powiem, znam Riandela od lat i nie jest taki jak ci się wydaje, on chce ci pomóc...

  -Groźbami?

  -Wiesz jakie jest krasnoludzkie powiedzenie? "Jedyne co przyniesie ci sukcesów kupę to kop w dupę". Niezbyt ambitne to prawda, ale ma w sobie prawdę. Myślisz, że ludzie, elfy i krasnoludy będą się z tobą pieścić gdy już nadejdzie prawdziwa walka? To nie jest zabawa. Nawet nie wiesz jak blisko jest wojna. Nikt nie wie kiedy przyjdzie. Za miesiąc? Tydzień? A może nawet jutro. Pomyśl o Południu. Oni nie mieli tyle szczęścia. My mamy czas, wiemy, czego się spodziewać. Nie widzisz co się dzieje? To nie jest już ten sam pałac. Czy tydzień temu były tu grube mury z lodu, wieżyczki łucznicze i zbrojownia? Oczywiście, że nie. Obóz staje się fortecą zdobywa nowe budynki, wiele Nieśmiertelnych tu przybywa, zauważ, że są tu także ludzie. Powinnaś brać przykład z pałacu, tak jak on przygotować się. Riandel jest dobrym nauczycielem, wykorzystaj to i nie poddawaj się. Nie możesz tracić ani chwili...

  Leorn jeszcze nigdy nie był tak poważny. Dotychczas wydawał jej się jedynie wesołym kompanem do nocnych pogawędek i żartów, ale teraz w jego oczach było coś więcej; mądrość i doświadczenie. Wzruszona wtuliła się w jego gęstą brodę.

  -Ejże, bez takich kwiatuszku. Bo mi brodę pomoczysz. Jak zaraz ze mnie nie zejdziesz to dostaniesz kopa w dupę, ale tym razem nie będzie motywacyjny!!! Hej!!!

  -Leornie, czy wiesz, że cię kocham?

Westchnął.

  -Ja ciebie też kwiatuszku, ja ciebie też...

***

  Jego wzrok błądził po śnieżnych, górskich szczytach. W ręku ściskał wisiorek; małego gawrona wyrzeźbionego z jasnego drewna. Jedynie dobry obserwator mógł na nim dostrzec małą w zasadzie niewidoczną plamkę krwi. To zdarzyło się tak dawno...nie mógł w to uwierzyć, przecież to było wczoraj! Oczywiście, że tak. Pamięta każdy szczegół, każdy dźwięk, każdą sekundę. Nie mogło minąć aż tyle czasu! Niestety... w rzeczywistości zdarzenia dzieliło piętnaście lat. Ktoś kiedyś powiedział, że czas leczy rany. W życiu nie słyszał większej bzdury. Gdyby tak było, może nie byłby teraz zgorzkniałym dwudziestokilkulatkiem, który mimo wszystko czuje się jakby nosił w sobie co najmniej pięćdziesięcioletni bagaż doświadczeń i przeżyć.

  Miał dość. Gdyby tylko mógł cofnąć czas. Tak. Wtedy zrobiłby wszystko inaczej. Wielka łza uformowała się i powoli spłynęła po jego drżącym policzku.

  -Ijo?

  Ktoś dotknął jego ramienia.

  -Szukałam cię. - szepnęła.

  -To znalazłaś. Po co tu przyszłaś? Nie dasz mi nawet chwili spokoju?

  Westchnęła. Chłopak wyraźnie unikał jej wzroku, siedział odwrócony tyłem i ani myślał na nią spojrzeć.

  -Nie było cię cały dzień. Martwiłam się...

  -Niepotrzebnie. Nic mi nie jest.

  Chwyciła jego dłoń, doskonale wiedziała, że coś się stało. Za długo go znała, żeby mógł to ukryć.

  -Przecież możesz mi powiedzieć. Słyszysz?

  -Powiedziałem, że nic mi nie jest. Ogłuchłaś? - krzyknął nagle, wyrywając rękę z uścisku.

  -Ijo przestań. Nie możesz tak żyć! Myślisz, że cały czas będziesz to w sobie dusił?!

  Zbliżył się celując palcem w jej pierś.

  -Nie powinnaś wtrącać się w nie swoje sprawy. - syknął, wyraźnie podkreślając każdą sylabę. Był wściekły.

  -Chodzi o Hef'indina, tak? - spytała - Co się wtedy stało?

  -Nie wiem o co ci chodzi.

  -Ijo nie kłam! Pamiętasz? Wtedy kiedy mówiłeś mi o pałacu wspomniałeś o tym!

  -Ty mała...Wynocha! Słyszysz?! Wynocha!

  -Dlaczego mi o niczym nie mówisz, co?

  -Bo to nie jest twoja cholerna sprawa!!!

  -Tak?! Myślisz, że jestem taka głupia?! Doskonale wiem, że co chwila coś przede mną ukrywacie! Może zaprzeczysz?!

  -Malta...

  -Ah. Przestań.

***

  -Moja droga Rado. - Ruth wyciągnęła się na tronie, władczo spoglądając na każdego po kolei. Kim oni są? To tylko pionki, którymi może się pobawić. Jeden gorszy od drugiego. Rufus, Lillio, Beyren, Amayra, Scircus, Uhean, Latoria, Wenecjusz, Huffion, Ghea, Fier i... Hef'indin. Tak, on akurat może stanowić pewien problem. Ale czy wkrótce będzie to miało jakiekolwiek znaczenie? Z drugiej strony nie może uwierzyć, że ludzie wywołali wojnę. Czy naprawdę byli aż tak głupi? Zniszczyli całe Południe poszukując jednej, naiwnej dziewczyny? No cóż, teraz jednak nie było odwrotu, będzie musiała ich wtajemniczyć, a przynajmniej po części. Przecież gdyby dowiedzieli się co tak naprawdę planuje... Zresztą nieważne. Hef'indina i Ijo jakoś zdołała przekonać. Teraz czas na resztę. Szkoda, bo chciała załatwić to raczej po cichu.

  Rada Obozu siedziała wokół wielkiego stołu ustawionego na środku sali tronowej. Wszyscy jak jeden mąż patrzyli na Królową. Czekali. Ta mała drobna osóbka, która z pozoru wydawała się krucha i delikatna, w rzeczywistości była despotą, a nawet można by rzec tyranem. Mimo wszystko szanowali ją, ponieważ trzymała obóz silną ręką, jednak czasem...jej metody wydawały się dość drastyczne.

  W sali panował popłoch. Niecierpliwość i strach osiągnęły najwyższy poziom. Ile jeszcze?

  Wstała. Emocje opadły. Wreszcie nadszedł kulminacyjny punkt spotkania (...)